{Yaratıcı Bir Başlık}

Bir yudum sıcak şaraba hasret kalır gibiyim bu aralar..

Sensizlik vuruyor bazen kalbime ıssız gecelerde.

Yalnızlığım ile başbaşa iken nedeni sensizlikmiş gibi olur her gece

Ve her gece bir yudum daha hasretliğim artıyor sana.

Soğuk geceler de üşür oluyorum bazen,

İçimi ısıtacak bir yuduma hasret kalıyorum tam bu aralar.

Bir kere deneyimlediğim radyo programı işini düşündüm hep(Konuk olarak katılmıştım). İnsan kendi başına bir radyo programı yapıyor. Ufak bir odanın içinde kafasında göre parçaları sıralıyor ve kendisinin belirleyeceği şeylerden bahsediyor. Acaba dinleyen birileri var mı? Birilerinin dinlemesi gerekiyor mu ki konuşmak için? Kendi başına olmanın bir şeyleri olabildiğince anlatmanın dayanılmaz güzelliği mi yoksa farkında olunmamasının dayanılmaz acısı içinde mi kıvranılır?

Tüm yaptıklarımız birilerini tarafından beğenilsin veyahut takdir edilsin diye mi yapıyoruz? Yoksa sadece içimizden öyle geldiği için mi? Önemli olan kimin için yaşadığımız mıdır? Dünyayı kurtarmak, dünyada yaşayanları sevdiğimiz için mi yapmalıyız yoksa daha güzel yaşanacak bir yerimiz olmadığı için mi?

Tam da şimdi akla gelen bir soru, ne alakası var arkadaşım geri dönmek ile diyeceksiniz. Duyar gibi oluyorum. Kendim için bırakmıştım buralarda yazmayı. Kimse okumadığını var sayarak uzunca yazdım. Sonra birileri okuması için çabaladım. Sebep?

Her şeyin bir sebebi vardır. Bazı asansörler Türktür. Bazı dolmalar yağ gibi akar. Ve ben geri dönerim. Bakmaya, görmeye değer gördüklerim için geri dönmek gerekiyor.

Sanırım özellikle unutulmak istenen birisi yoktur. Ne kadar sevmese de birileri tarafından hatırlanmak, bazen sorunları ile yüzleşemez olduğu bir anda hatırlanmak ister. Boğulmak üzereyken tekrar hayata dönebilmek. Çünkü boğuluyoruz istemeden. Nedenlerini bilmediğimiz şekilde sürüklendiğimiz hayatta boğulmadan duramıyoruz.

Hadi boğulup huzura kavuşalım diye düşünürken aslında kıyıya o kadar uzak olmadığımızı gösterilmesi gerekiyor. Bunu yapabilecek kadar farkında mıyız hayatımızın? Yoksa biz de mi boğuluyoruz hemen kıyıda. Birbirimizi kurtarabilir miyiz ki acaba?

Sanırım hepimiz bir panik içerisinde trafikte, sokakta, evde boğuluyoruz. Ne kadar yakınımıza sokuyoruz ki bizi kurtarabilecek insanları? Hatırlanmak bu yüzden sanırım garibimize gider. Gözlerimizin içine bakabilecek birisini bulabilmek bu yüzden çok zor gelir. Hali hazırda “kendi” suyumuz içinde boğulurken bile başkasına ihtiyacımız olmamasına o kadar önem vermişiz ki. Çok mu aciz bu bedenimiz ya da bu kadar mı yardım bekler ruhumuz?

Bir yola çıkarız hayatta ve bazı şanslı insanlar bu yolları katederken. Peki neden şanslı ya da şanssız?

Yollar, insanlar, ağaçlar ve toprak geçer gider. Asla bir daha aynı olmayacak binlerce hayat yanımızdan alıp geçiyor. Ve uyuyoruz tıpkı hayatta olduğu gibi. Kusursuz bahanelerimizi kenara atarak usulca uyuyoruz. Kaçan hayatlara değil de sanki yakalayacağımız şansları da kaçırırcasına uyuyoruz(Uyanın Ulenn). Hadi bi uyku arasında gözümüzü açtık, hafifçe bakındık etrafa usulca. Karanlıklar içerisinde seni sıcacık tutan(mevsim kış oldu tabi üşüyoruz). Gözümüze bir şey takılıyor. Kapı aralık(espiri yapılmayacak burada), gözlerimiz buğulu zaten, gölgeler bize oyun yapıyor. Birileri geçiyor hayatımızın dibinden. Fark etsen kalkacaksın bakacaksın. Belki bi sigara yakıp düşüneceksin pencereden sokağa bakarken. Göreceksin gecenin son demlerinde usulca ama inadına yanan sokak lambasını sayesinde yoldaki bir kediyi. Neden uyumuyor bu acaba diyeceksin. Düşüneceksin, ne yaptığını, ne yapacağını. Uykunu kaçıracaksın. Kimlerin etrafından geçtiğini o an fark edeceksin. Tam bu anda hadi canım diyeceksin. Belki bir yudum su içeceksin. Yatayım diyeceksin. Usulca kafanı yastığa koymayı isteyeceksin ama içinden, en derinden uykunu kaçıracak düşünceleri engelleyemeyeceksin. Yola çıktın artık. Duramazsın. Aramıza hoş geldin. Hayatı uyuyarak değil de rahatsız olarak, bi sağa bi sola dönerek devam edeceksin.