Yine döndük başa.

Fotoğraf çekerken bir noktaya odaklanıp arka planı olabildiğince flu yaparak ön plana çıkartmak gibidir. Peki ama ya odağımızı değiştirdiğimizde arka plana odaklandığımızda kocaman bir leke gibi kalırız fotoğrafta. Yapılması gereken şey odak noktasını değiştirmek, otomatik odak kullanıyorsak odak noktalarını değiştirmektir.

Bu olması gerekendir. Neden bu kadar bencilce arkada dönen her şeyi bir kenara atıp bir nesneye odaklanıyoruz? Güzellik. Güzellik bir ana ait değil midir? Bu anı yaratan ortam/arka plan değil midir? Teknikler arka planlar vs vs.

Şimdi işin daha felsefi şeklinden bakalım. Her şey biz olabilmemiz için arka plandan bağımsız olmamız lazım. Ya da arka planı da biz oluşturmalıyız. tüm fotoğrafa/hayata yayılmalıyız ki gerçekten sadece ben/biz olabilir. Peki arka planı bir hiç diye yargılarken kendimizi hiçliğe kabul ettirdiğimizde gerçekten her şey olabiliriz. Ve mutlu bir fotoğraf olabiliriz.

Bir yudum sıcak şaraba hasret kalır gibiyim bu aralar..

Sensizlik vuruyor bazen kalbime ıssız gecelerde.

Yalnızlığım ile başbaşa iken nedeni sensizlikmiş gibi olur her gece

Ve her gece bir yudum daha hasretliğim artıyor sana.

Soğuk geceler de üşür oluyorum bazen,

İçimi ısıtacak bir yuduma hasret kalıyorum tam bu aralar.

Bir kere deneyimlediğim radyo programı işini düşündüm hep(Konuk olarak katılmıştım). İnsan kendi başına bir radyo programı yapıyor. Ufak bir odanın içinde kafasında göre parçaları sıralıyor ve kendisinin belirleyeceği şeylerden bahsediyor. Acaba dinleyen birileri var mı? Birilerinin dinlemesi gerekiyor mu ki konuşmak için? Kendi başına olmanın bir şeyleri olabildiğince anlatmanın dayanılmaz güzelliği mi yoksa farkında olunmamasının dayanılmaz acısı içinde mi kıvranılır?

Tüm yaptıklarımız birilerini tarafından beğenilsin veyahut takdir edilsin diye mi yapıyoruz? Yoksa sadece içimizden öyle geldiği için mi? Önemli olan kimin için yaşadığımız mıdır? Dünyayı kurtarmak, dünyada yaşayanları sevdiğimiz için mi yapmalıyız yoksa daha güzel yaşanacak bir yerimiz olmadığı için mi?

Tam da şimdi akla gelen bir soru, ne alakası var arkadaşım geri dönmek ile diyeceksiniz. Duyar gibi oluyorum. Kendim için bırakmıştım buralarda yazmayı. Kimse okumadığını var sayarak uzunca yazdım. Sonra birileri okuması için çabaladım. Sebep?

Her şeyin bir sebebi vardır. Bazı asansörler Türktür. Bazı dolmalar yağ gibi akar. Ve ben geri dönerim. Bakmaya, görmeye değer gördüklerim için geri dönmek gerekiyor.

Sanırım özellikle unutulmak istenen birisi yoktur. Ne kadar sevmese de birileri tarafından hatırlanmak, bazen sorunları ile yüzleşemez olduğu bir anda hatırlanmak ister. Boğulmak üzereyken tekrar hayata dönebilmek. Çünkü boğuluyoruz istemeden. Nedenlerini bilmediğimiz şekilde sürüklendiğimiz hayatta boğulmadan duramıyoruz.

Hadi boğulup huzura kavuşalım diye düşünürken aslında kıyıya o kadar uzak olmadığımızı gösterilmesi gerekiyor. Bunu yapabilecek kadar farkında mıyız hayatımızın? Yoksa biz de mi boğuluyoruz hemen kıyıda. Birbirimizi kurtarabilir miyiz ki acaba?

Sanırım hepimiz bir panik içerisinde trafikte, sokakta, evde boğuluyoruz. Ne kadar yakınımıza sokuyoruz ki bizi kurtarabilecek insanları? Hatırlanmak bu yüzden sanırım garibimize gider. Gözlerimizin içine bakabilecek birisini bulabilmek bu yüzden çok zor gelir. Hali hazırda “kendi” suyumuz içinde boğulurken bile başkasına ihtiyacımız olmamasına o kadar önem vermişiz ki. Çok mu aciz bu bedenimiz ya da bu kadar mı yardım bekler ruhumuz?