Merhaba sayın okuyucu, biliyorum oradasın saklanamazsın. Günler sonra dahi olsa bir şeyler yazma isteğini özgür bırakıyorum. Hadi hayrını gör. Başlıktan anlayabileceğin gibi çerçeveler hakkında yazacağım. Gözlük gibi pencere gibi.

Ama vazgeçtim şimdi yazmayacağım.

Hayat, bir parça kurumuş simit gibidir,
Yanmış damağında acısını bastıramazsın,
Ama karnın aç olduğu için yemen gerekir.
Şanslıysan bir yudum çayın olur yanında,
Her kurumuş parçada yumuşatır ağzında.
Damağımız düzelse de çaydan vaz geçmemeliyiz.
Her ne kadar damağımızı yakan çay bile olsa.

Ölümler hayatta olduğumuzu hatırlatıyor. Ne kadar artık yaşadığımızı hissedemesekte, ritmi bozulmuş kalbin atışı bir şeylerin yanlış olduğunu vurguluyor. Oluşan boşluğu kimse dolduramayacak sonuçta ancak kendi gibi atan bir kalbe ihtiyaç duyuyor beden. Bir şekilde bozulmuş ritmini geri kazanabilmek için. Kendi adıma konuşmak gerekirse sarılabileceğim bir kalp aradım hep. Usulca kabullenişim kalbimi durdurmasın diye. Sanırım ölümler yüzünden hayatta tek kalmamaya çalışıyorum. Kelimelerin yetmediği yerde, kelimelere ihtiyacın olmayan kişi(Lere) ihtiyacın vardır.