Sevgili Metin Akın[0] bir gün “Evren Hareketi Alkışlar” demişti. Düşünülecek bir konuydu bu benim için. Kendisi hala benim bolca düşüneceğim konularda uzunca yazılar yazıyor. Kendisi ile bugün telefonda konuştuğumuzda artık yazmanın vakti gelmişti diyerek birbirimize meydan okuduk. (Bir yakıt birimi olan “Gaz” ile ancak bu motivasyonu kendimizde bulabileceğimi düşündüm/uzun sürmedi/ anında kabul ettim.) Konuya geri dönecek olursak. Bir eylem içerisine girme hevesindeyim.

İlk olarak bağımlılıklarımdan kurtulma eylemi olacak. Başlıcıları:

– İnternet,

– Sosyal Medya,

– Ufak tefek geçiştirmelik uğraşlar ile ömrü doldurma ve fark edilmesi kaçınılmaz gerçeklerle yüzleşmeyi engelleyen “HEDE”ler.

Bunlar rahatlıkla kurtulanabilir şeyler gibi geliyor ancak vakit dediğimiz bize asla yetmeyen hayali gerçekliği bir şekilde doldurmuşuz. Nasıl mı?

İstanbul gibi bir şehirde yaşayınca ulaşım konusunda bolca vakit harcıyoruz. Tabi ki delilik sınırına gelmiş bir otobüs/metrobüs[1] 220 kişi taşıdığı söyleniyor. Peki bu kadar kişi sabır seviyesinin son sınırlarında yaşıyorlarsa nasıl birbirlerini öldürmeden(çoğu zaman) yolculuk yapabilirler(yolculuk zamanı +30dk)? Tabi ki bağımlısı olduğumuz şeyler ile etrafına/yolculara ilgisini kaybederek. Bir şekilde eksikliğini/yalnızlığı/öfkesini bir sosyal medya üzerine/arkadaşına aktararak(kusarak) rahatlıyor. Sonuç olarak bugün de ölmeden yolumuzu bitirip evimize gelebiliyoruz.

Bu ufak eylemlerden kurtulmaya çalışma v0.01:

– Akıllı cihazınızın üzerinde uygulamaları silmek.

İşte bu çılgınca bir işlem. Meğerse kısa kısa yetişemiyorum dediğimiz hayat yavaş akıyormuş. Bir boşluğu fark etmek değil de o boşluk ile etrafının kaplanıp seni boğması olarak yaşanacaktır. Bknz: sigarayı bırakmak.

– İkinci aşama buradaki boşluğu daha mantıklı bir konu ile doldurmaya çabalamak.

Etrafımdaki insanlardan alabileceğim yakıt(Gaz) ile hayata daha yararlı şeyler üzerinde en azından düşünmek üzere vakit ayırmak.

Şimdilik amaçlar, hedefler ve sonuçları söylediğime göre dağılabilirim.

Saygılar sevgiler esenlikler.

42

Tamam işe birazcık daha duygusal yaklaşalım. Herkesin aklında olduğu gibi bir miktar düşünceler içerisindeyiz. Kimiz, neyiz, neden varız, ne yapacağız?

Yaşıyoruz. Peki nasıl?

Yemek yiyoruz bazen beğenmiyoruz. Küçümsüyoruz, bu ne böyle diyor kenara koyuyoruz. Dışarıda yiyorsak garsonu aşçıyı azarlıyoruz. Çünkü bunun için çalıştık. Bunun için cebimizdeki parayı bu yemek karşılığında onlara vereceğiz. Bazen beğeniyoruz hiç ihtiyacımız olmayan hatta hiç bir zaman ihtiyacımız olmayacak kadar yiyoruz. Neden çünkü böylece yaşamaya anlam veriyoruz. Bugün bunu yedim. anılarıma bu zevki kattım. Bir sebebim var.

İçiyoruz. Bazen sabaha kadar dibini görene kadar. Sarhoş oluyor kendimizi kaybediyoruz. Raks edip meşke dalıyoruz kimi zaman. Neden yaşamaya birazcık daha inanmak ve bir sebep bulmak için. Usulca dinlendirmek için beynimizi artık boşu boşuna düşünme bak bugünü de bir anlam yükledim. Hadi mutlu ol azıcık. Beni rahat bırak. Bak sana da bir bira açtım.

Olabilecek en acizce olan ve en çok bizi rahatlatan şey televizyon seyrediyoruz, dizi şu,bu,o peki neden? İzlerken beynimizden tüm sorunları, düşünceleri atabildiğimiz için. Kim gece rahatça hiç düşünmeden usulca dinlenebilir? Tüm gün fiziksel olarak yorulan birisi. Hangimiz o kadar hakkını veriyoruz bu içine sıkışıp kaldığımız bedenin? Ya da o kadar zevkle ve fazlasıyla yediğimiz o yiyeceklerin? Nerede o kebaplar, dönerler, off bir de şimdi deli gibi bir pide olsa kuşbaşılı kaşarlı. Zevkten öldük diyelim yerken. Peki yeme sebebiyetimiz sadece bu mudur? Hayat artık sadece zevk almak mıdır? Tatmin olmak mı? Bir bakış tatmin için mi, bir parça yiyecek, bir damla dahi olsa o şarap mı bizi hayatta olduğumuza daha fazla inandırıyor? Evet. Sadece bunlar ile tutarsak artık tatmin olamayacak biriyizdir. Sıkılan asla yetmeyen. Çünkü ne yersek yiyelim tekrar acıkacağız, susayacağız, sarhoş bile olsak ayılacağız. Bunları her geçen gün fazlası ile devam ettiremezsek ne olacak? 140 kg olsak mesela? Ya da alkolü kanımızdan hiç arındırmasak? Mutlu olacak mıyız? Ya da tatmin? Ya da sabahlara kadar sevsek? Yetecek mi peki bunlar?  Yetmeyecek arkadaş kandırma kendini. Hadi bir doz/yudum daha al. Seni doyuracak, tatmin edecek, hayatta olduğunu inandıracak bir doz/yudum daha al.

Belki de gerçekten her şeyin cevabı 42’dir ve biz boşu boşuna bu kadar işkence çekiyoruz. Bu döngüler ile hayatı sürdürüyoruz.

Hadi bir döngü daha kur da hayata geri dönelim.