Hayat zor, acımasız ve bir o kadar zalim, biliyorum ki yazılmayacak zamanda bir anda ortaya çıkmakta üstüme yok. Ve biliyorum ki en olmadık cümleleri en olmadık zamanda an anlaşılmaz biçimde kuracağım. Ben kimim, neyin, nasılım, ne için varım, ne işe yararım. Bilmiyorum. Kendime anlamlar yüklemek için çabam bitmedi Umarım da bitmez. Bir orkestradaki ufak bir çalgı olmak için yanıyor gönlüm. Ufak bir katkım olsa. Bir tek nota çalsam. Ben de var olsam onca nota arasında. Bi nefes almak/vermek için gelmiş olmayı kabullenmek mi dersin buna. Yoksa kocaman bir resimde ufak bir çizik olsam da o resme anlam kattığım iççin mutluluktan öldü mü dersin. Ölmek, yaşamak ve arada kalmak. Pek çok kez arada kaldığımı düşleyip yaşadım. Nefes almayı bırakamadığım bir bağımlılık olarak gördüm. Ve şimdi öylesine bir anda, öylesine yazıyor gibi yazıyorum. Bu bağımlılıktan kurtulamaz gibi duruyorum uzaklardan kendime bakarken.