Sanırım özellikle unutulmak istenen birisi yoktur. Ne kadar sevmese de birileri tarafından hatırlanmak, bazen sorunları ile yüzleşemez olduğu bir anda hatırlanmak ister. Boğulmak üzereyken tekrar hayata dönebilmek. Çünkü boğuluyoruz istemeden. Nedenlerini bilmediğimiz şekilde sürüklendiğimiz hayatta boğulmadan duramıyoruz.
Hadi boğulup huzura kavuşalım diye düşünürken aslında kıyıya o kadar uzak olmadığımızı gösterilmesi gerekiyor. Bunu yapabilecek kadar farkında mıyız hayatımızın? Yoksa biz de mi boğuluyoruz hemen kıyıda. Birbirimizi kurtarabilir miyiz ki acaba?
Sanırım hepimiz bir panik içerisinde trafikte, sokakta, evde boğuluyoruz. Ne kadar yakınımıza sokuyoruz ki bizi kurtarabilecek insanları? Hatırlanmak bu yüzden sanırım garibimize gider. Gözlerimizin içine bakabilecek birisini bulabilmek bu yüzden çok zor gelir. Hali hazırda “kendi” suyumuz içinde boğulurken bile başkasına ihtiyacımız olmamasına o kadar önem vermişiz ki. Çok mu aciz bu bedenimiz ya da bu kadar mı yardım bekler ruhumuz?
0 Comments.