Bir merdivenin başında seni beklemek gibiydi bu hayat, Işığın bazen söndüğü apartman boşluğuna kulak kabartarak adımlarını duyabilmeye çabalamaktı. İnadına duyulmayan sese, daha da heyecanlı beklemek. Ay ışığının ayağına vurduğunu görüp vaz geçmekti bazen. Tam arkanı dönerken durmamak için inlerce neden varken dönüp yeniden geriye bakmaktı. Usulca başımı koyacağım yastığa sarılmayı senin gelmeyişine bağlarken, sıcak yastığı sevmediğimi hep hatırlıyorum. Soğuktun, bunu biliyorum ama gelmeyen bir soğukluğu insan ne kadar süre düşünü kurabilir ki? Oysa elimde sıcak bir yastık var başımı koyabileceğim. Hafif sert, kollarımı dolduruyor ama soğutmuyor yanan yüreğimi. Ne de düşüncelerimi. Sıcak yastığa koyarken kafamı soğuk düşler kurmak hiçte eğlenceli değil bu aralar. Hadi soğuk bir duş alır gibi in merdivenlerden. Hafif esintide ümitlerimi öldürmüşken gel.