Bunu her gün sıkça düşünüyoruz bir şekilde içimizde yaşıyoruz. Son dakikada servise otobüse yetiniyoruz. Neden?  Basit ekmek parası için düşünüyoruz. Seçtiğimiz işleri evden uzakta seçiyoruz çünkü işe yakın ev pahalı hayat pahalı ulaşım pahalı zaten iki yakayı bir araya getirmeye çalışırken geriliyoruz bir de buna işe okula gitmeyi ekleyin hop kargaşa. İnsanlık içinden bencil yaratıklara dönüşüyoruz. Her an küfreden her sıkıntıda birbirimizi boğazlayacak duruma geliyoruz. Yer bulabilirsek de uyukluyoruz hemen. Vucut yorgun bitik. Sallanma stres geçim zımbırtısı derken ne uyku uyku ne gün gün olabilir hale geliyor. Dur kalklarda, 1 dk ile yetiştilen vapurlarda mutluluğu bulup binilemeyen otobüse küfür yağdırıyoruz. Ağır aksak ulaşımın da her şekilde canını çıkarıyoruz. Metrodan çıkarken aceleyle koşanlar gibi aynı yolda aynı aceleyle makas atanlar öldüreyazıyor hayatlarımızı. Bazen çok boş gelse de evden çıkmak zorunda olunca biz de katılıyoruz bu nefret ordusuna. Bir gün mantıklı olabilecek miyiz acaba?