Hayatlarımız elimizdedir. Ancak birileri tarafından kırpılmak istenmektedir devamlı. Tıpkı bonzai ağaçlarına yapılan gibi…
Başta aileler bizi birer ağaç gibi sularlar, büyümemiz için gübre atarlar. Ancak belirli büyüklüğe geldiğimizde bizi budamaya başlarlar. En azından çalışırlar. İstedikleri gibi bir evlat yetiştirebilmek için. Eğim vermeye çalışırlar. Bunları yadırgamamak lazım. Doğru yapılan budama daha hızlı büyümeyi sağlar. Ancak bu budama şekil vermek için olmaya başlar.
İşte o vakit sürtüşmeler başlar. Gerçi daha çabuk ve verimli büyüme gerçekleşmesi için budamalarda bile gerçekleşir. Çünkü budama dallarının kesilmesi anlamına gelir. Tek tek kesilir. Canın acır. Bazen istenilen budama yanlış dalları da keser. Ve tam büyüme gerçekleşmez. Bir tarafımız eksik kalır. Böyle büyürüz(Büyümek dersek buna tabi).
Toplum budamaya çalışır bizi, insanlar, tanıdıklar, sevgililer, kardeşler, abi’ler ve tüm insanlık. Sizinle ilişkili herkes(üzerinizde hak iddaa edemeyenler bile) sizi budamaya çalışır. Keser sonuçlarını görmeden…
Ve fark etmeden sende budarsın insanları. Çünkü böyle görmüşsündür. O dal seni rahatsız ediyordur. Sana battığı için değil sadece güzel gözükmediğini düşündüğün için budamak istersin…
Ve fark edemezsin birisi gözüne sokmadıkça ne yaptığını. Gözün acır. Uyuduğunu anlarsın. Dalın kalmış kendine özgü ve elinde bir bağ makası sağdaki soldaki insanların peşinden koşuşturuyor olduğunu fark edersin…
Ben budama yaptım. Kabul ediyorum. Ama beni budamaya çalışanlara gözlerine soktum ne kadar doğru olduğunu bilsem bile dallarımı. Uyanma sırası bende galiba. Artık elimdeki bağ makasını bırakmak istiyorum…
0 Comments.