Merhaba sayın okuyucu, biliyorum oradasın saklanamazsın. Günler sonra dahi olsa bir şeyler yazma isteğini özgür bırakıyorum. Hadi hayrını gör. Başlıktan anlayabileceğin gibi çerçeveler hakkında yazacağım. Gözlük gibi pencere gibi.

Ama vazgeçtim şimdi yazmayacağım.

Hayat, bir parça kurumuş simit gibidir,
Yanmış damağında acısını bastıramazsın,
Ama karnın aç olduğu için yemen gerekir.
Şanslıysan bir yudum çayın olur yanında,
Her kurumuş parçada yumuşatır ağzında.
Damağımız düzelse de çaydan vaz geçmemeliyiz.
Her ne kadar damağımızı yakan çay bile olsa.

Ölümler hayatta olduğumuzu hatırlatıyor. Ne kadar artık yaşadığımızı hissedemesekte, ritmi bozulmuş kalbin atışı bir şeylerin yanlış olduğunu vurguluyor. Oluşan boşluğu kimse dolduramayacak sonuçta ancak kendi gibi atan bir kalbe ihtiyaç duyuyor beden. Bir şekilde bozulmuş ritmini geri kazanabilmek için. Kendi adıma konuşmak gerekirse sarılabileceğim bir kalp aradım hep. Usulca kabullenişim kalbimi durdurmasın diye. Sanırım ölümler yüzünden hayatta tek kalmamaya çalışıyorum. Kelimelerin yetmediği yerde, kelimelere ihtiyacın olmayan kişi(Lere) ihtiyacın vardır.

Bugün yanıtlamam gereken 2 soru. Gün sonuna kadar kendime çokça kez sorup cevabını yazacağım buraya.

Bu yaşamınızda gerçekten ne elde etmek istiyorsunuz?
Bu dünyaya başka hiç kimsenin sunamayacağı ne verebilirsiniz?

Nassın {$Kisi_ile_aradaki_bag} #örnek Nassın hemşerim, Nassın canım, Nassın bebii vs.

Peki buna ne cevaplarımız var? Ya da bu soruya neden aynı cümleleri kullanarak cevap veriyoruz. İyiyim, Kötüyüm, berbatım, eh işte, iç güveysinden hallice gibi.

Peki yeni tanımlar kullanmak istesek?

– Eski bir evin kapısının önündeki paspas gibiyim be abi.

– Bir bardak taze doldurulmuş köpüğü üstünde soğuk bira gibiyim.

– Soğumuş bir kahve gibiyim.

– Alınıp bir kenara kaldırılmış, kurulmayı bekleyen ikea masası gibim.

– Kar yağdığında tekrar yüzüne bakılan botlar gibiyim.

– Sokaktaki içi süt koyulmuş yoğurt kabıyım yahu bu aralar.

Karşı tarafın sizi ne kadar anlayacağı şüpheli olsa dahi benzer düşünce yapılarına sahip olunan güzel insanlar ile bunu denemeyi düşünüyorum.

Not: Konuya girmek için nassın denmez arkadaş, gelenektir önemsediğin insanın ruh halini merak edeceksin 🙂

Yine döndük başa.

Fotoğraf çekerken bir noktaya odaklanıp arka planı olabildiğince flu yaparak ön plana çıkartmak gibidir. Peki ama ya odağımızı değiştirdiğimizde arka plana odaklandığımızda kocaman bir leke gibi kalırız fotoğrafta. Yapılması gereken şey odak noktasını değiştirmek, otomatik odak kullanıyorsak odak noktalarını değiştirmektir.

Bu olması gerekendir. Neden bu kadar bencilce arkada dönen her şeyi bir kenara atıp bir nesneye odaklanıyoruz? Güzellik. Güzellik bir ana ait değil midir? Bu anı yaratan ortam/arka plan değil midir? Teknikler arka planlar vs vs.

Şimdi işin daha felsefi şeklinden bakalım. Her şey biz olabilmemiz için arka plandan bağımsız olmamız lazım. Ya da arka planı da biz oluşturmalıyız. tüm fotoğrafa/hayata yayılmalıyız ki gerçekten sadece ben/biz olabilir. Peki arka planı bir hiç diye yargılarken kendimizi hiçliğe kabul ettirdiğimizde gerçekten her şey olabiliriz. Ve mutlu bir fotoğraf olabiliriz.